یادداشت/ کودک و شبکه ی مجازی

به گزارش پایگاه خبری هنر قلم و به نقل از  ترشیز خوان؛ معنای کودک صرفا در بزرگ نبودن اعم از دختر یا پسر نیست بلکه سادگی و پاکی طفل را هم شامل می‌شود؛ کودکانی که به علت همان سادگی که مقتضای سن و سال آنها است و نیز عدم مراقبت و نظارت والدین یا بزرگترها و عدم برنامه ریزی صحیح نهادها و مسئولین مربوطه آسیب پذیر می‌شوند و چه بسا در جامعه و محیط خاواده دچار آسیب‌های جبران ناپذیری شویم.

گستردگی روزافزون شبکه‌های فضای مجازی بر کسی پوشیده نیست و قطعا والدین از علاقه وافر کودکان به این فضا آگاهی دارند اما چقدر از چگونگی نظارت و راهکارهای کاهش وابستگی یا عدم وابستگی کودکان خود به این فضا اطلاع دارند.

فکر کنیم که در یک پارک با دوستان دور هم نشسته ایم و عکس، موزیک، فیلم می خواهیم نگاه کنیم برای هم می‌فرستیم؛ اما این همه کار را می توانیم در شبکه های مجازی بدون اینکه رو در روی هم باشیم و همدیگر را مستقیم ملاقات کنیم انجام دهیم و ممکن است که افرادی را بشناسیم یا نشناسیم ارتباط برقرار کنیم در واقع شبکه های مجازی کشورهایی هستند که مرزی مشخصی بین آنها نیست.

به عبارتی در دنیای مجازی مرزی تعریف نشده و حال تصور کنید گشت و گذار کودکان در این دنیای بدون مرز و بدون نظارت به کجا می‌تواند کشیده شود؟! کودکان ما در حال حاضر وارد دنیای مجازی و اینترنت می شوند و ممکن است ناخواسته اطلاعات خود را بدهند و وارد دام های افراد سودجو شوند.

فرزندانمان در این شبکه ها دوستانی پیدا می‌کنند که هرگز آنها را ندیده‌اند اما به گونه‌ایی پیش می‌روند که انگار از قبل همدیگر را می شناسند و هر میزان از دوران کودکی به دوره نوجوانی نزدیکتر می‌شویم این ارتباط صمیمی‌تر و نزدیکتر می‌شود.

کودک یا فرزند ما که وارد دنیای مجازی می شود مانند آدمی می ماند که وارد کشوری شده است که نه آدرس دقیق دارد نه از آن کشور اطلاعاتی دارد و چه بسا ممکن است وارد مکانی شود که برگشت آن راه آسانی نیست و در واقع آدم سردرگمی می ماند در یک کشور غریبه.

باید مواظب بود چرا که در این شبکه های پرخطر ممکن است علاوه بر فرزندان و کودکانمان، خانواده ها هم از نظر روانی و جسمی آسیب ببینند و والدین باید با نظارت، از به دام افتادن فرزندان خود در شبکه های مخرب پیشگیری کنند. اکثر سودجویان شبکه های مجازی بزرگسال هستند و باعث گول زدن کودکان و فرزندانمان می‌شوند. بنابراین نه تنها نمی‌توان نسبت به این مهم بی تفاوت بود بلکه باید چاره‌ایی اندیشید.

ما همیشه به کودکان‌مان تذکر می دهیم که رفتیم بیرون با افراد غریبه صحبت نکنی! چیزی از او نگیری! آدرس خانه و شماره تلفن به کسی که نمی‌شناسی ندهی! و غیره. ضرورت است همین موارد را  در مورد شبکه‌های مجازی هم به کودکان تذکر دهیم و یادآوری کنیم.

اجازه استفاده از نرم افزارهایی که مناسب سن و سال کودک نیست ندهیم و نرم افزارها و بازی‌هایی را خریداری کنیم که نه تنها به فکر و ذهن کودک آسیب نمی‌زند بلکه باعث پرورش او می‌شود.

تشویقشان کنیم که فیلم ها و کلیپ های ورزشی و درسی و بازی مناسب با سن خود را مشاهده کنند. تایم مخصوص برای استفاده از گوشی همراه با نظارت برای کودکانمان مشخص کنیم و می بایست قبل از گفتار عمل ما یا به عبارتی رفتار مجازی ما برای آنها الگو باشد و استفاده از تلفن همراه را برای خود نیز محدود کنیم.

رفاقت با کودکان قبل از هر اقدامی ضرورت است تا به راحتی و بدون ترس بتواند با والدین خود ارتباط بگیرد و البته این مهم را هم یادآوری کنیم که بهترین زمان برای ارائه این راهکارها توسط والدین همان کودکی ۷ تا ۱۲ سالگی است که اگر از ۱۲ سالگی به بعد باشد سخت‌تر می شود.

روایت امام علی، امیرالمؤمنین(ع) است که فرمودند: که در کودکی ما سه دوره داریم: هفت سال اول که زندگی کودک آزاد است آقای خودش است. هفت سال دوم ، ادب و مطیع فرمان بر است که بهترین سن تربیت کودک است چه از لحاظ اخلاق، دین، ایمان و … و هفت سال دوم خدمات است (وزیر) که نوجوانی است.

بنابراین هفت سال دوم کودک را بیش از پیش دریابیم و با تربیت تصحیح با استفاده از آموزه‌های دینی دین مبین اسلام، از گرفتار شدن کودکانمان در دام  آسیب‌های فضای مجازی پیشگیری کنیم ضمن اینکه از مزایای فضای مجازی غاقل نشویم و با آگاهی دادن و با آموزش صحیح از امکانات فضای مجازی در جهت رشد آنها استفاده کنیم.

بازی و سرگرمی‌های مناسب، پیشرفت تحصیلی با مشاهده ویدئوهای آموزشی مربیان و معلمان. ارتباط تصویری با مربیان و دوستان با نظارت والدین، افزایش مهارت کودکان از طریق آموزش‌ها و محتواهای موجود در فضای مجازی، دسترسی به کتابخانه‌های مجازی، افزایش مهارت ارتباط و غیره از جمله مزایای فضای مجازی است که والدین می‌توانند از این فضا به نفع کودکان خود استفاده کنند و این مهم مستلزم این است که چند پله از کودکان خود در فضای مجازی جلوتر باشند.