یادداشت|حامد حیدری/ سوژه های بی نصیب

به گزارش پایگاه خبری هنرقلم و به نقل از  عصرجهان؛حامد حیدری (دکترای روانشناسی و کارشناس آموزش وپرورش)✒️ اسمش حسین است، ریز و زبل و پوست کلفت، اندیشه اش آسمانها را در می نوردد ولی در زمین، خوار و زبون و دردمنداست،و مسیر زندگی را افتان و خیزان طی می کند. درسهایش تعریفی ندارد اما علیرغم این همه سختی،هر روز به مدرسه می آید. در شیفت بعد از ظهر مدرسه، زنگ آخر هر روز را اجازه می گیرد که به منزل برود اجازه هم ندهند، فرار می کند. سعی کردم نزدیکش بشوم وبقول مشاوران، رابطه حسنه برقرار کنم. در چشمانش خیره که شدم،راز تلخی هویدا بود.جور زمانه، رویاهای قشنگش را خاموش و خالی کرده است. سعی کردم به رویش نیاورم، گفتمش چرا زنگ آخر را در کلاس نمانده ای؟ چیزی گفت که بهمم ریخت! باورتان نمی شود. ولی واقعیت این بود: او با عجله باید خودش را به جایی میرساند که شناسنامه اش را گرو بگذارد که در قبال آن، یک گاری چهارچرخ تحویل بگیرد برای زباله گردی.که عصر تا آخر شب، مناطق مرفه را برود ،خیابان به خیابان و کوچه به کوچه بگردد تا که شلیفش(گونی بزرگ)را پرکند، از هرچه پلاستیک و آهن و قوطی و شیشه و هرچی دورریختنی که اسمش را زباله می گذاریم، و این چه دشوار است برای پسر بچه ی ۱۲ساله ای که گاری خالی خود را به سختی به حرکت در می آورد. خواستم از اوقات فراغتش بپرسم که سوالم را در نطفه کشتم، با خود گفتم قطعا واژه تلخ و نامأنوسی است برایش اوقات فراغت.