من نمی دانستم معنی “هرگز” را/“سایه “ رفت و آشیانه اش خالی ماند

آن گاه که ابتهاج شاعر سرزمین های شعر نو و سنتی با آن چهره تولستوی گونه اش و چه بسا محکم تر، در کنار محمدرضا لطفی – نوازنده عشق نواز تار کشورمان – ارغوان را می خواند؛ چه کسی می توانست تاب بیاورد، و بال در بال ارغوان را با آن نوای تار هم آوا نشود؟ کیست که زمزمه نکند: ارغوان شاخه هم خون جدا مانده من/ آسمان تو چه رنگست امروز؟ آفتابیست هوا یا گرفتست هنوز ؟

شعرهایش مردمی بود و گاه مَثَل ادب دوستان؛ گاه ورد بیان و گاه تابلو کوب عشق ورزان به فرهنگ سرزمین؛ چه پر هیبت است نوشته هایش آن گاه که می سرود:
نگاه کن/ هنوز آن بلند دور / آن سپیده / آن شکوفه زار انفجار نور / کهربای آرزوست / سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست / به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن / سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز رو نهی بدان فراز /چه فکر می کنی ؟/جهان چو آبگینه شکسته ایست /که سرو راست هم در او /شکسته می نمایدت /چنان نشسته کوه /در کمین دره های این غروب تنگ /که راه بسته می نمایدت /زمان بی کرانه را /تو با شمار گام عمر ما مسنج /به پای او دمی ست /این درنگ درد و رنج /بسان رود /که در نشیب دره سر به سنگ می زند /رونده باش /امید هیچ معجزی ز مرده نیست / زنده باش

گیلان کهن است و مامن فرهنگ دوستان و فرهنگ پروران و  پیاده راه فرهنگی رشت با ساختمان شهرداری، پست و تلگراف و هتل ایران – بنا نهاده در سال ۱۳۰۲ – کتابخانه ملی رشت (۱۳۰۶) مکانی برای خاطره بازی فرهنگ و هنر ؛همانجا که انتهای خیابان اعلم الهدایش منتهی به محله استاد سرا و خانه پدری امیرهوشگ ابتهاج و میرزا کوچک جنگلی است ؛ خانه سردار جنگل حفاظت شد و خانه پدری امیر هوشنگ ابتهاج پس از کش و قوس چندین و چند ساله تخریب … اما جای قدمهایش که پاک نمی شود.

سایه گیلانی، زاده اسفندماه ۱۳۰۶ در محله استاد سرای رشت ، همانجا که گاه نخستین های ایران همچون کتابخانه ملی رشت ، نخستین بانک سپه، نخستین سینما، نخستین داروخانه در آن بنا شده است، همانجا که در چند قدمی خانه کوچک جنگلی است، همانجا که بیش از ۶۰۰ سال قدمت دارد و اینک پیاده راه فرهنگی نام گرفته است و برای رسیدنش می بایست از سبزه میدان گذشت.
ابتدای استادسرای رشت خانه پدری امیرهوشنگ ابتهاج و همچنین محل تولد پسر خاله او گلچین گیلانی بود؛ همان که چهره نیچه وار و چشمان نافذش را هم نسلانش به یاد دارند و حریر حساسیت هایش به قدری هویدا بود که اشکش به راحتی ابر بهار سرازیر می شد.
استاد امیرهوشنگ ابتهاج مردادماه ۸۶ میهمان گیلانیان شد و در محله پدری گریست چرا که هیچ چیز آشنایی ندید؛ نه از مادر خبری بود با خدای قشنگش، نه پدر؛  نه همسالانش، نه از در بزرگ چوبی نشانی بود و نه دو سکوی دوسویش، نه زغال چال به جا بود و نه بج انبار (انبار برنج )، نه ناو آبغوره گیری به راه بود و نه بوی مراسم مربا پزان فضای محله را آگنده بود، نه درخت اناری به جا بود که انار گلش تقویمی باشد برای خُم گِلین چال شده – ماهی یکسال در آن شور می شد – بر پای آن درخت ؛ تنها یاد انبوه شد و استاد گریست.

چهره اش عبوس می نمود؛اما نرمخندی شیرین داشت و در نگاهش مهربانی موج می زد؛اغلب کم حرف می زد و کمتر حاضر به مصاحبه می شد؛اگر مجبور می شد جمله ای طنزآمیز و گاه تلخگون می گفت و می گذشت و تلاش ایرنا برای انجام مصاحبه از سوی حوزه هنری گیلان در آن سال بی ثمر ماند.

جوانی اش با بی قراری توأم بود، همه فن حریف بود؛ نقاشی و گلدوزی می کرد، خیاطی و آشپزی هم در کنارش، کبوتر بازی و همه گوش به فرمانش؛ چه ساده از خدای قشنگ مادر سخن گفته است، جوانتر که شد در قهوه خانه نزدیک خانه، گوشش به رادیو بود و اشعار را حفظ و تا خانه زمزمه می کرد و می نگاشت تا خود، سرود و آرام آرام شاعری آرمان گرا شد.

چنین انس و الفت دیرپایی با موسیقی بدیهی است که او را در گزینش وزن ها، چیدمان واژه ها و پیوند شعر و موسیقی توانایی ویژه بخشیده است و این توانایی نه تنها در شعر که در ترانه سرایی های او نیز خود را نشان می دهد.

سایه شرح داده است که شبی آوای نیِ پری را شنیده و چون آهوی تشنه در پی او دویده ولی به لب چشمه که رسید، اثری از نی و نی نواز ندید؛ پس همچنان ناکام و سرگشته پرسش همیشه را تکرار می کند: تو ای پری کجایی/ که رخ نمی نمایی/از آن بهشت پنهان/ دری نمی گشایی…

و چه نیک زنده یاد استاد همایون خرم با صدای جادویی ویولنش همراه شد  این ترانه را: دل من سرگشته توست/ نفسم آغشته توست/به باع رویاها چو گلت بویم/ در آب و آیینه چو مَهَت جویم/ تو ای پری کجایی…

سایه عاشق گالیا شد و چگونه در گذر زمان حکایتی شد داستانش و تنها به اشارات نظر بسنده یافتند و در روزهای نو در سفر به رشت گریست؛ آن گاه که دید خانه گالیا ارگان دولتی شده و گفت: خانه ات بر جا نیست/ چه کسانند اینان کاشیان بر سر ویرانی ما ساخته اند؟

چه پر و پیمان می شود آن گاه که تاریخ شفاهی اش در کنار بزرگان این سرزمین همچون نیمایوشیج، استاد شهریار، علی اکبر دهخدا، مهدی اخوان ثالث و … نقل می شود؛ و زنده بادی پُر به میلاد عظیمی و عاطفه طیه که چه نیک با استاد همراه شدند و کاری عظیم چون کتاب دوجلدی پیر پرنیان اندیش را برای آیندگان این سرزمین برجای گذاشتند و باید گفت چونانشان بیش باد…