کوتوله پروری در جامعه و ساختارهای سازمانی / دکتر حسین چناری

به گزارش پایگاه خبری هنر قلم و به نقل از کلام قلم ، هر جامعه ای که علاقه مند باشد سهم موثری در هزاره سوم و چالش های جهانی ایفا کند, باید راه را برای افراد علاقه مند به بسط دانایی و رشد ظرفیت هوشی خود بگشاید و اساسا احترام و علاقه به تعالی انسانی را در برنامه ریزی های کلان خود قرار دهد. شرکت‌های کوچک، سازمان‌های بزرگ،‌ ادارات، جایگاه‌ها و مراکز آموزشی، با انبوهی از افرادی پر شده که به نظر می‌رسد مناسب جایگاه شان نیستند. قانون پیتر به زبان ساده می گوید: در محیط‌های سازمانی و به طور کلی در همه ساختارهای سلسله مراتبی، برای ارتقاء انسان‌ها به یک جایگاه بالاتر، به جای این که به توانمندی‌ها و شایستگی‌های مورد نیاز در جایگاه جدید نگاه کنند، به توانمندی‌ها و دستاوردهای آن‌ها در جایگاه قبلی توجه می‌کنند. از سوی دیگر بسیاری از افراد و مدیران کشور نیز راه حل مشکلات خود در اداره، سازمان و یا ارگان تحت مدیریت شان را در دیدن یک یا چند (( دوره مدیریتی،روانشناسی،موفقیت ))می جویند. در حقیقت اینجاست که شایسته سالاری وارد بازی می‌شود و خلأ آن در ارگان ها، شرکت‌ها، همایش ها و… ……. دیده می‌شود. فارغ از آنچه گفته شد، بلاشک یکی از بزرگترین چالش‌های امروز کشور مدیرانی هستند که درجای خود قرار نگرفته اند. مدیران ناکارآمد، کم سواد و دارای عدم صلاحیت کافی که با اشغال موقعیت مدیریتی هم این فرصت را از دیگران می گیرند و هم عالمانه یا جاهلانه باعث تضعیف جایگاه اشغال شده می شوند. بسیاری از این مدیران پس از مدتی نه تنها آن منصب را حق مسلم خویش قلمداد می کنند که در گامی فراتر، عملکرد خود را غیر قابل نقد پنداشته و به جای مدیریت مخربِ خویش، منتقدان را مخرب می نامند. همچنین مدیران چون افراد شایسته را رقیبی برای خود می‌دانند از روی کار آمدن و بعضا حمایت و تشویق آنها جلوگیری می‌کنند و به این ترتیب جای آنها را “کوتوله ها” با توانایی اندک و حتی بدون توانایی می‌گیرند. کوتوله پروری تنها یک اصطلاح برای نشان دادن میزان توانایی افراد نسبت به دانش، آگاهی و سمتی است که دارند. اگر تعارف را کنار بگذاریم، با تمامی احترامی که برای اساتید و مدیران برجسته کشور قائلم؛ در همایش ها و کنفرانس ها به افرادی که شاید تا به حال ۱۰ کتاب هم مطالعه نکرده و فاقد دانش، توانایی و شایستگی لازم هستند، مدارک و درجات مختلفی اعم از دی بی ای، دکترای افتخاری و … اهدا و فرد مورد نظر را دکتر خطاب می کنند. چرا که قد و قواره ایشان کوتاه تر از مسندی است که بدان تکیه زده اند. ضمن اینکه اهدا دکترای افتخاری یا هر عنوان دیگر، به نوعی جایزه است و نه مدرک و این درجه اغلب راهی برای ارج نهادن به سهم فردی برجسته در یک زمینه خاص است و به واسطه خدمات عمومی اش به جامعه به طور کلی اعطا می شود و نه فرد یا افرادی که سهمی از دانش، مهارت تخصص ندارند. می توان گفت کوتوله پرورى به نوعی مقابله با رشد افراد داراى پتانسیل بالقوه ، متخصص و دانش بالاست.

جان کلام این که کوتوله پرورى موجب کوتوله انگاشته شدن مدیر، سازمان، نخبه پرورى و جانشین پرورى علاوه بر ارتقاء عملکرد، منجر به ارتقاء ذهنیت درونى و بیرونى از برند مدیر و سازمان مى شود. در پایان از تمامی مدیران و اساتید نخبه ، دلسوز و با سواد این مرزوبوم تشکر و قدردانی می نماییم .

نویسنده: دکتر حسین چناری – موسس و رئیس کالج بین المللی ابن سینا گرجستان