امیدآفرینی در جوانان؛ راهبردی کلیدی برای پیشرفت ملی و عبور از بن‌بست‌ها

در دنیای پرچالش امروز، امید نه‌تنها یک احساس فردی، بلکه یک نیاز راهبردی برای جامعه‌ای است که در مسیر تحقق تمدن نوین اسلامی حرکت می‌کند. امید، ستون فقرات هر حرکت تحول‌گرایانه است. بدون امید، اراده‌ی ملی به تحلیل می‌رود، انگیزه‌ی تلاش جمعی کاهش می‌یابد و افق‌های بلند تمدنی در نگاه مردم، دور و مبهم می‌شوند.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری هنر قلم،اگرچه امید ممکن است در ظاهر، مفهومی درونی و روان‌شناختی تلقی شود، اما در حقیقت، نقش آن در معادلات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حتی اقتصادی انکارناپذیر است. رهبر معظم انقلاب نیز بارها تأکید کرده‌اند که دشمنان انقلاب اسلامی بیش از هر چیز، امید را در دل مردم نشانه رفته‌اند. چون می‌دانند با از بین بردن آن، بسیاری از ظرفیت‌ها را به تعطیلی می‌کشانند. آنان با روایت‌سازی منفی از وضع موجود، با بزرگ‌نمایی مشکلات و القای بن‌بست، تلاش می‌کنند ذهن‌ها را از آینده‌ی روشن دور کنند.

امروز دشمن، بیش از آن‌که با اسلحه و تحریم بجنگد، با رسانه و محتوا می‌جنگد؛ جنگی روانی و ترکیبی که هدفش نه تسخیر سرزمین‌ها، بلکه تصرف ذهن‌هاست. در این جنگ، اگر ما تصویر واقع‌بینانه اما امیدوارکننده‌ای از ایران ارائه ندهیم، تصویرسازی غیرواقعی دشمن، ذهن نسل جوان را تسخیر خواهد کرد. در چنین شرایطی است که تولید امید، دیگر فقط وظیفه‌ی دولت یا نظام نیست؛ بلکه تکلیف هر کنشگر فرهنگی، رسانه‌ای، علمی و اجتماعی است.

اما امید واقعی با خیال‌بافی و شعارهای توخالی متفاوت است. امیدی که ریشه در واقعیت دارد، به‌جای فرار از مشکلات، مواجهه‌ی خلاقانه با آن‌ها را ترویج می‌دهد. در این نگاه، بیان پیشرفت‌ها، برجسته‌سازی دستاوردها، روایت تلاش‌ها و مجاهدت‌های گمنامان، همه در خدمت تقویت روحیه‌ای هستند که می‌تواند آینده را بسازد. وقتی جوان ما بداند که دانش‌بنیان‌های ایرانی در حال حل مسائل کشورند، وقتی ببیند که در عرصه‌های مختلف علمی، فناوری، پزشکی، فرهنگی و… گام‌های مؤثری برداشته شده، و این مسیر قابل تداوم است، امید در او ریشه می‌دواند.

در دل این حرکت، نقش نخبگان و رسانه‌ها حیاتی است. رسانه‌هایی که صرفاً آینه‌ی بحران نیستند، بلکه چراغ مسیر هم هستند. نخبگانی که فقط از عقب‌ماندگی‌ها نمی‌گویند، بلکه از راه‌حل‌ها و ظرفیت‌ها هم سخن می‌گویند. اگر قرار است تمدن نوین اسلامی ساخته شود، این تمدن نیازمند انسان‌هایی امیدوار، پرتلاش، و آینده‌نگر است.

در نهایت، امید، نه یک شعار تزئینی، بلکه یک راهبرد تمدنی است. راهبردی که می‌تواند ملت‌ها را از دل سختی‌ها عبور دهد و آنان را به قله‌های پیشرفت برساند. ایران عزیز، امروز بیش از هر زمان، به صدای کسانی نیاز دارد که به آینده ایمان دارند، مسیر سخت را با امید طی می‌کنند و پرچم حرکت تمدنی را بر دوش می‌کشند.